دانیل لافوند میگوید ساری شهری بود که بیش از یک دهه پیش برای مسکن مقرون به صرفه به آن روی آورد.
اما اکنون، او می گوید که مجبور شده است اجاره اش را رها کند، هم اتاقی پیدا کند و با افزایش سرسام آور قیمت مسکن در شهر، برای تامین هزینه های زندگی اش دست و پنجه نرم می کند.
“به ما کمک کنید… من معلول هستم. من نمی توانم ماهانه 1300 دلار بپردازم. مجبور شدم کسی را با خودم نقل مکان کنم تا بتوانم از پس هزینه زندگی بر بیایم.”
بر اساس دادههای سرشماری، داستان او در ساری که به عنوان یکی از سریعترین شهرهای در حال رشد در آمریکای شمالی از نظر جمعیت شناخته میشود، منحصر به فرد نیست. در این شهر، بحران مسکن به ویژه با افزایش سرسام آور قیمت ملک و اجاره بها عمیق است.
طبق گزارش انجمن مسکن غیرانتفاعی BC در ساری، متوسط اجاره بها از اکتبر 2013 تا اکتبر 2022، 65 درصد افزایش یافته است، از حدود 850 دلار در ماه به 1400 دلار در ماه.
کسانی که برای حمایت از مسکن ارزان قیمت تلاش می کنند اکنون از شهر می خواهند که مداخله کند.
داگ تنانت، مدیر عامل UNITI، یک سازمان غیرانتفاعی که مسکن حمایتی میسازد، میگوید ساری باید فوراً موانع را برای توسعهدهندگان مسکن غیرانتفاعی حذف کند تا پاسخگویی به تقاضای خانهها را آسانتر کند.
او میگوید، در حال حاضر، با آنها مانند توسعهدهندگان خصوصی رفتار میشود و از آنها خواسته میشود هزینههای توسعه را بپردازند – هزینههایی که در شهرداریهای دیگر بخشوده میشوند یا از آنها چشم پوشی میشود.
من میشنوم که برنابی در حال حاضر کار خارقالعادهای انجام میدهد که در آن زمین، کمک مالی میکنند، فقط اتفاقات را میسازند. ما باید آن را در ساری و سایر شهرداریها نیز ببینیم.»
شهر ساری میگوید از ارائه واحدهای اجارهای در بازار با معافیت از برخی هزینهها و کاهش هزینهها با کاهش الزامات پارکینگ در خانههای اجارهای چندخانواره حمایت میکند.
مسکن مقرون به صرفه، طبق گفته شرکت وام مسکن و مسکن کانادا، به عنوان هزینه ای تعریف می شود که بیش از 30 درصد از درآمد قبل از مالیات یک خانوار نباشد.
جیل اتکی، مدیر عامل انجمن مسکن غیرانتفاعی بریتیش کلمبیا میگوید در حالی که کار فوری برای ساخت مسکنهای اجارهای در بازار مقرونبهصرفه در حال انجام است، کافی نیست.
“چند سال پیش، اولین ساختمان اجاره ای هدفمند ساری توسعه یافت، اولین ساختمان پس از 40 یا 50 سال. و زمانی که افتتاح شد، 2000 متقاضی برای 90 واحد وجود داشت.
از آن زمان، فقط بدتر شده است. همانند تجربه لافوند، او میگوید که داستانهایی مانند این تصویر شهری را ترسیم میکنند که در آن هرکسی که در حال حاضر بی خانمانی را تجربه میکند یا در تنگنای اجارهنشینی گرفتار میشود، با مشکل مواجه خواهد شد.
او گفت: “اما راه حل هایی روی میز وجود دارد و برای اولین بار در دو نسل، هر سطحی از دولت به این موضوع توجه می کند.”
بخش برنامهریزی و توسعه و خدمات اجتماعی شهر ساری میگوید که پروژههای متعددی برای رفع نگرانیهای مربوط به کمبود مسکن در دست اقدام دارد.
در بیانیه ای، این شهر می گوید که “با همکاری دولت فدرال و استانی در زمینه توسعه مسکن حمایتی و مقرون به صرفه کار کرده است.”
با راه اندازی برنامه های مسکن استانی و فدرال جدید، شهر می گوید که قصد دارد در پاسخگویی فعالانه عمل کند.
در این بیانیه آمده است: «سالانه، این شهر تقریباً 4000 خانه جدید تحویل می دهد که بیش از 10000 ساکن جدید را در خود جای داده است.
ساری چقدر ناامید است؟
به گفته اتکی و تیم او، نرخ جای خالی در ساری 0.6 درصد است که به طرز خطرناکی پایین است. این به این معنی است که انتخاب زیادی وجود ندارد و باعث افزایش هزینه های اجاره می شود. ده سال پیش، نرخ جای خالی کمی بیش از چهار درصد بود که به گفته اتکی بسیار سالم تر است.
هر دو فعال مسکن می گویند که نیاز فوری به 15 تا 30 هزار خانه استیجاری غیربازاری وجود دارد. این شامل مسکن اجتماعی و مقرون به صرفه است.
تنانت گفت: “ما ده ها سال در حال ساختن هستیم. همین است. ما باید بیشتر بسازیم و باید نوع مناسبی از مسکن بسازیم.”
در مقایسه با ونکوور، یکی دیگر از شهرهای بزرگ، اعداد بسیار آشنا هستند.
اریکا ساگرت، مدیر سیاست انجمن مسکن غیرانتفاعی بریتیش کلمبیا، میگوید در ونکوور، نرخ اجاره بها تا اکتبر 2022 0.9 درصد بوده و متوسط اجاره بها 58 درصد افزایش یافته است.
با این حال، در حالی که ساری به 30000 واحد جدید نیاز دارد، ونکوور نیاز فوری به مسکن حداقل 77000 واحد دارد، بنابراین، داستان ناامیدی تنها متعلق به ساری نیست.
کسانی که از طرحهای مسکن ارزان قیمت حمایت میکنند، از شهردار برندا لاک و همچنین دیگر شهرداران شهرهای بزرگ میخواهند که به سرعت مداخله کنند. در غیر این صورت، آنها می ترسند افزایش اجاره بها باعث بی خانمانی افراد بیشتری شود.