وزیر دفاع ملی کانادا به احترام چو در توئیتر خود نوشت: “ما یک ردیابی که موانع را شکست و به کودکان خردسال نشان داد که چه خدمتی ، وظیفه ای و عشق به کشور خود دارند ، از دست داده ایم.”

“شما ممکن است رفته باشید ، دوست من ، اما شما هرگز فراموش نخواهید شد.”

چاو در ویکتوریا متولد شد و بعداً در Saanich در جزیره ونکوور اقامت گزید ، جایی که پدرش برای بازارها سبزیجات پرورش می داد.

با توجه به موزه نظامی چینی کانادا ، یک جوان چاو که دو ماه از نوزده سالگی خود خجالتی بود ، به مرکز جذب در ویکتوریا رفت و برای خدمت در جنگ جهانی دوم ثبت نام کرد – این همه بدون اطلاع والدینش بود.

چو پس از آموزش در هر دو ونكوور و ویندزور ، انت ، از هالیفاكس به انگلیس سوار كشتی شد.

یکی از لحظات تعیین کننده زندگی نظامی چاو زمانی بود که وی به پایگاه خود در کلچستر انگلیس منصوب شد. در نزدیکی آن پایگاه بود که گروه وی اولین خدمه اسلحه تمام کانادایی بود که هواپیمای آلمانی را سرنگون کرد.

ساژجان در این توییت گفت: “او از آماده بودن برای خدمت شانه خالی نکرد.”

سرویس چو با یک رویداد مشخص نشده است. او در سواحل نرماندی جنگید و خدمه اش در طول جنگ از طریق فرانسه ، بلژیک ، آلمان و هلند نقل مکان کردند.

چاو در مقاله ای برای امور کهنه سربازان کانادا گفت: “شما در واقع روز به روز زندگی می کنید. اگر کسی بگوید ترسیده نیست ، دروغ می گوید.

و پیروزی در اروپا برای چاو که سپس داوطلب جنگ با ژاپن در اقیانوس آرام شد کافی نبود. اما پس از آنكه آمریكا بمبهای اتمی را به هیروشیما و ناگازاكی انداخت ، وی با یك همسر انگلیسی و فرزندانش در كشور به كانادا بازگشت.

وقتی از جانبازان ایثارگران س askedال شد که چرا در زمان جنگ ازدواج کرده است ، پاسخ او ساده بود.

وی گفت: “عشق در نگاه اول ، چیزهایی از این قبیل. همه آن جازها ، می دانید”.

به دنبال جنگ جهانی دوم ، چاو به عنوان مربی توپچی به پانزدهم هنگ میدانی ، RCA ، در ونکوور پیوست و سرانجام به درجه افسر حکم ارشد رسید.

در سال 1963 ، چاو با افتخار مرخص شد.

چو در میان بسیاری از افتخارات خود ، مدال جوبیلی الماس ملکه را در سال 2012 دریافت کرد و از طرف دولت فرانسه به او درجه شوالیه نشان ملی لژیون افتخار اعطا شد و از طرف سرکنسولگری فرانسه نشان مدال لژیون افتخار به وی اعطا شد در ونکوور ، آوریل 2015.