چهار بار در روز، بین کار تمام وقت به عنوان پرستار در یک جامعه کوچک بریتیش کلمبیا و تربیت دو فرزندش، کلر مجبور است اتاق را ترک کند و در دستگاه تنفس دمیده شود.

گاهی اوقات، از او یک نمونه ادرار تصادفی خواسته می شود و باید 40 دقیقه از روز پرتنش خود را برای تهیه آن صرف کند.

کلر در مواجهه با شرایط چالش برانگیز زندگی، از جمله از دست دادن دو عزیز هفت سال پیش، شروع به استفاده از الکل برای مقابله کرد. مشروبات الکلی شروع به تأثیر بر کار او کرد و او به دلیل اختلال در رانندگی محکوم شد.

کارفرمای کلر به او گفت که با آزمایش اجباری مواد مخدر موافقت کند یا شغل خود را از دست بدهد.

سی‌بی‌سی نیوز از نام واقعی کلر یا نام بردن از کارفرمای او استفاده نمی‌کند، زیرا اگر علنی صحبت کند، خطر از دست دادن شغل خود را دارد.

آزمایش اجباری دارو بخشی از برنامه بازگشت به کار است که او باید سه سال پیش امضا می کرد تا شغل خود را به عنوان پرستار حفظ کند، چیزی که او از خانواده و بیشتر دوستانش پنهان می کند. او هر ماه حدود 350 دلار برای آزمایش در یک شرکت نظارت پزشکی محلی از جیب خود می پردازد، اما دیگران می توانند تقریباً دو برابر آن را بپردازند.

کلر از اینکه در حال بهبودی است سپاسگزار است، اما می‌گوید که طرح درمان آسیب‌زا است و سیاست‌های مقامات بهداشتی برای کارکنانی که از مواد استفاده می‌کنند غیرانسانی و اجباری است.

او گفت: “حیثیت و احترام، همه اینها به خاطر حفاظت از مردم سلب می شود.”

کلر یکی از پرستاران ناشناخته اما قابل توجهی در بریتیش کلمبیا است که به گفته کارشناسان برای حفظ شغل خود قراردادهای نظارتی بر مصرف مواد مضر را با کارفرما یا نهاد صدور مجوز منعقد کرده است.

بریتیش کلمبیا منحصر به فرد نیست. در سراسر کانادا، پرستاران، پزشکان و سایر کارگران در صنایع حساس به ایمنی مشمول قراردادهای مشابه هستند.

ائتلافی از پرستاران و کارشناسان از اتحادیه پرستاران BC (BCNU) می‌خواهد تا مقامات بهداشتی و کالج را برای تغییر سیاست‌ها تحت فشار قرار دهد که برخی از کارشناسان می‌گویند به حفظ امنیت بیماران کمک نمی‌کند و در واقع پرستاران واجد شرایط بسیار مورد نیاز را از میدان خارج می‌کنند.

کندی گورس، یکی از اعضای هیئت مدیره سازمان غیرانتفاعی Workers for Ethical Substance Policy (WESUP) که به دلیل اینکه داروهای ضد درد تجویزی او توافقنامه نظارتی او را نقض می کرد، مجبور به ترک کار به عنوان پرستار شد. .

تماشا کردن | چرا سیاست های مصرف مواد برای پرستاران مبتنی بر انگ است نه علم

مطالعه‌ای در سال 2019 نشان داد که این سیاست‌ها به این معناست که پرستاران «از حقوق یکسانی برای مراقبت‌های بهداشتی اخلاقی با کیفیت مانند سایر شهروندان برخوردار نیستند».

کوری رنجر، پرستار در ویکتوریا، بریتیش کلمبیا و رئیس انجمن پرستاران کاهش آسیب، گفت: «اگر مردم واقعاً کمک می‌خواهند، بیشتر از مجازات شدن می‌ترسند… و این انزوایی که به وجود می‌آید یک عمل محرک در پس مرگ‌های ناشی از مصرف بیش از حد است.» .

این کالج به CBC گفت، حداقل 78 پرستار از سال 2019 با کالج پرستاران و مامای BC (BCCNM) چنین قراردادهایی را منعقد کرده‌اند و 60 پرستار دیگر تصمیم گرفتند که مجوز خود را «در حالی که به سلامت خود رسیدگی می‌کنند» تمدید نکنند.

مقامات بهداشتی که CBC با آنها تماس گرفت، به دلیل نگرانی‌های مربوط به حفظ حریم خصوصی، از ارائه تعداد قراردادهای خود با کارمندان خودداری کردند.

در صورت تصویب، سه قطعنامه پیشنهادی که هفته آینده به کنوانسیون BCNU می‌آیند، اتحادیه را هدایت می‌کند تا مستقیماً از مقامات بهداشتی و کالج برای تغییر این سیاست‌ها و به دولت برای گسترش عرضه ایمن و تنظیم خدمات درمانی و بهبودی حمایت کند.

بایرون وود، یکی از بنیانگذاران WESUP و پرستار سابق، می گوید که این قطعنامه ها فرصتی برای اتحادیه است تا به پرستاران مبتلا به اختلالات مصرف مواد کمک کند تا درمان شوند و همچنین برای درمان بیماران تلاش می کنند.

وود گفت: “این جدا کردن پرستارانی است که از مواد استفاده می کنند … و سپس آنها را تحت یک برنامه نظارتی قرار می دهند که استقلال بدنی آنها را نقض می کند، حق رضایت برای درمان را از آنها سلب می کند و در واقع آنها را در معرض خطر مرگ ناشی از مصرف بیش از حد قرار می دهد.”

CBC برای اظهار نظر با وزارت بهداشت BC تماس گرفت و قبل از انتشار پاسخی دریافت نکرد.

“آخرین راه حل”

قراردادهای کاری پس از تشخیص یک پرستار از طریق معاینه پزشکی مستقل (IME) که توسط پزشک معتاد به دستور کالج یا کارفرما انجام می شود، صادر می شود.

پزشک توصیه هایی را به کارفرما یا کالج می دهد که می تواند شامل درمان اجباری بستری، حضور در جلسات پرهیز یا مذهبی الکلی های گمنام یا 12 مرحله ای و آزمایش مواد مخدر تا پنج سال باشد.

آنها همچنین پرهیز از همه مواد، از جمله الکل، برخی از مسکن‌های بدون نسخه، و حتی درمان‌های تجویز شده با کمک دارو مانند متادون را الزامی می‌کنند که به افراد کمک می‌کند مصرف مواد خود را تثبیت کنند و از ترک آن اجتناب کنند.

اگر داروهای ممنوعه شناسایی شوند یا نمونه خیلی دیر دمیده شود، شرکت نظارت می تواند پرستار را به عنوان “غیر سازگار” علامت گذاری کند و موافقت آنها را تمدید یا استخدام یا مجوز آنها را خاتمه دهد.

کالج پرستاران و مامای BC می گوید که فرآیند IME و سیاست های مصرف مواد آن برای محافظت از ایمنی بیمار و کارگران طراحی شده است.

سخنگوی BCCNM در بیانیه ای ایمیلی به CBC نوشت: “BCCNM تلاش می کند تا تعادلی بین رفتار تحریمی و بازدارنده ایجاد کند که بیماران را در معرض خطر قرار می دهد و شرایط سلامتی ثبت نام کننده را تطبیق می دهد و از بازگشت ایمن به تمرین حمایت می کند.”

اما در واقعیت، آنها اغلب برعکس عمل می کنند، گزارش 2021 از BCNU نشان داد.

جاناتان چاپنیک، وکیل محل کار که یکی از نویسندگان آن گزارش است، گفت: «این سیاست‌ها معمولاً به نام ایمنی در محل کار معرفی می‌شوند و مردم را ایمن نگه نمی‌دارند».

او گفت که این فرض که افرادی که از مواد استفاده می کنند خطر فوق العاده ای برای ایمنی محل کار ایجاد می کنند، ننگ است، نه علم.

چاپنیک گفت که آزمایش های گران قیمت و طاقت فرسا نیز باعث شرمساری و مختل شدن زندگی یک پرستار می شود و هیچ مدرکی وجود ندارد که سال ها ادامه آزمایش افراد به آنها کمک کند تا بهبودی خود را حفظ کنند.

چاپنیک، که تجربه نمایندگی از پرستاران در مواجهه با این سیاست ها را دارد، گفت: این سیاست ها “منعکس کننده مراقبت های بهداشتی با کیفیت نیست که مردم می توانند با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی انتخابی خود تصمیم بگیرند که به چه چیزی نیاز دارند.”

مدافعان همچنین نگرانی‌های مربوط به تضاد منافع را مطرح کرده‌اند، زیرا IME‌ها غیرقانونی هستند و بسیاری از پزشکانی که آنها را انجام می‌دهند، مالکان بخشی از شرکت‌های آزمایش پزشکی هستند که پرستاران را موظف می‌کنند از آنها آزمایش بگیرند.

وود گفت: “این توافقات باید آخرین راه حل باشد، اما در حال حاضر اولین چیزی است که اتفاق می افتد.”

“کلام خدا”

اتکا به توصیه‌های استاندارد شده توسط پزشکانی که بیماران را نمی‌شناسند به این معنی است که پرستاران در صورت تشخیص اشتباه، در برنامه درمانی یا مراجعات خود نظر کمی دارند.

سارا می‌گوید که به‌عنوان یک پرستار موفق در سرزمین اصلی، هرگز فکر نمی‌کرد باید ثابت کند که برای کار مناسب است.

او می‌گوید که در یک ممیزی تصادفی به دلیل برخی ناسازگاری‌های نموداری قابل توضیح، علامت‌گذاری شده است و کارفرمایش در سال 2017 یک IME سفارش داده است.

با توجه به سوابق به اشتراک گذاشته شده با CBC News، که سارا از او نام نمی برد، هرگز آزمایش هیچ ماده ای مثبت نبوده است، زیرا صحبت عمومی می تواند تمدید مجوز او را به خطر بیندازد.

اما سارا گفت که پزشک IME جزئیات را خارج از متن برداشت و تشخیص داد که او به اختلال مصرف مواد مبتلا است، علیرغم مخالفت شدید پزشک خانواده‌اش برای چندین سال.

سارا گفت که گزارش های IME “مثل سخنان خدا هستند.” “مهم نبود من چه می گویم، مهم نبود که دکترم چه می گوید.”

سارا با امتناع از امضای قراردادی مبنی بر اعتراف به داشتن یک اختلال مصرف مواد، نزدیک به دو سال قادر به کار نبود در حالی که برای دومین IME مبارزه می کرد.

در نهایت، BCNU با پرداخت هزینه یکی موافقت کرد و ارزیابی دیگری در سال 2019 تأیید کرد که او اختلال مصرف مواد ندارد.

اما سارا مجبور شد خانه‌اش را بفروشد تا هزینه‌های قانونی خود را بپردازد و می‌گوید این روند دو ساله او را از نظر روحی و مالی خسته کرده است.

او گفت: «این سال‌ها از زندگی من، هزاران دلار، شغل من را گرفت. “این می تواند شما را در یک مکان تاریک قرار دهد.”

سارا در گذشته از خود می‌پرسد که آیا باید برای جلوگیری از دعوا با فرآیند نظارت موافقت می‌کرد.

او اکنون در تلاش است تا شغلی پیدا کند تا بتواند تعداد ساعات کاری لازم را برای تمدید مجوز پرستاری از بین رفته خود دریافت کند.

سارا گفت: «دعوائی که برای رفع این مشکل باید انجام می دادم دیوانه کننده بود. نمی‌توانستم تصور کنم که به‌عنوان فردی که واقعاً دارای اختلال مصرف مواد است، آن را تجربه کنم.»

تماشا کردن | پرستار بریتیش کلمبیا می گوید جنگیدن برای گواهینامه زندگی او را از مسیر خارج کرد

ایمنی ساختمان

Ranger، Gorse، Chapnick و Wood می گویند که ایمنی محل کار باید به طور کل نگریسته شود، به جای اینکه افرادی را که ممکن است از مواد استفاده کنند، با کنترل و تعادل قوی برای همه انواع نگرانی های ایمنی در نظر گرفته شود.

چاپنیک گفت که حصول اطمینان از انسانی بودن برنامه ها و کافی بودن کارکنان بسیار مهم است.

و اگر کسی درخواست کمک کرد یا به دلیل مصرف مواد در مضطرب ظاهر شد، باید به او حمایت غیر اجباری بدون کارش در خط ارائه شود.

چاپنیک گفت: «این بسیار غیرانسانی است که مجبور شوید به اشکال مختلف مراقبت های بهداشتی و غربالگری ادرار، زمانی که فقط سعی دارید کار خود را انجام دهید، به نام ایمنی محل کار. اما این چیزی نیست که ما با این رژیم به دست می آوریم.»

در حالی که کلر اکنون در یک نقش غیر بالینی مشغول به کار است، او در حال شمارش معکوس است تا قرارداد نظارتش در اواخر امسال منقضی شود.

کلر گفت: «من می‌خواهم برای زندگی و سلامت خودم آژانس داشته باشم.

او از اینکه در حال بهبودی است سپاسگزار است، اما می‌گوید که سه سال آزمایش تنفس روزانه و نمونه‌های تصادفی ادرار به او این احساس را داده است که به جای بهبودی، مجازات است.

او گفت: “آنها میزان پرش شما را اندازه گیری می کنند، نه میزان بهبودی شما.” “بعد از سه سال، به نوعی تعجب می کنید که آیا می دانید چه قیمتی می پردازید یا نه.”