انجمن مددکاران اجتماعی بریتیش کلمبیا از دولت‌های شهری در استان می‌خواهد تا به جای توسل به نیروی پلیس، آنچه را که به عنوان رویکردی مشارکتی‌تر برای رسیدگی به بی‌خانمان‌ها توصیف می‌کند، اتخاذ کنند.

مایکل کرافورد، رئیس سازمان مستقر در ونکوور، روز دوشنبه پس از اینکه شهر دریاچه ویلیامز در مرکز داخلی تصمیم به برچیدن اردوگاه چادری در پارک هرب گاردنر، نزدیک شهرداری شهر گرفت، این درخواست را مطرح کرد. خبرگزاری محلی ویلیامز لیک تریبون گزارش داد که اردوگاه بعد از ظهر دوشنبه برچیده شد.

کرافورد که در کاملوپس زندگی می‌کند، گفت که استفاده از نیروی پلیس آسیب‌های بیشتری را برای افراد آسیب‌پذیر ایجاد می‌کند.

او به مجری برنامه شلی جویس در CBC گفت: «دولت‌ها و سایر سهامداران باید دور هم جمع شوند و رویکرد بهتری را توسعه دهند، زیرا می‌دانیم که جرم انگاری این نوع رفتار کارساز نیست.» سپیده دم کملوپس.

“[I’m] مطلقاً مخالف تخریب اردوگاه‌ها نیستم، اما باید کمی منظم و هماهنگ انجام شود، و باید با همکاری بسیاری از گروه‌های ذی‌نفع، از جمله افرادی با تجربه‌های زنده و زنده در این زمینه انجام شود. مسئله.”

درخواست کمک پلیس

انتقاد کرافورد منعکس کننده انتقادات مدافعان بی خانمان در ونکوور است که گفته اند برداشتن چادرها در خیابان ایست هیستینگز در مرکز شهر ایست ساید باعث انزوای بیشتر مردمی شده است که از قبل با بی خانمانی، اعتیاد و مشکلات سلامت روان دست و پنجه نرم می کنند.

اما پل موکری، مدیر شهر ونکوور، از اقدامات شهر دفاع کرد و گفت که اردوگاه محله را خطرناک تر کرده است.

اداره پلیس ونکوور که از شهر در حین برداشتن چادر حمایت کرد، گفت که از اوت گذشته، زمانی که اردوگاه آغاز شد، حملات در این منطقه 9 درصد افزایش داشته است.

به طور مشابه، گری موراکا، مدیر اجرایی شهر ویلیامز لیک، گفت که شهر به دنبال کمک RCMP است زیرا تعداد چادرها از اوایل هفته گذشته به سرعت در حال افزایش بوده است و نگرانی‌های ایمنی و بهداشتی را ایجاد کرده است.

«مصرف آشکار مواد مخدر، مصرف آشکار الکل، برهنگی عمومی [and] اجابت مزاج در اطراف شهرداری در دهلیزها، و یک مجتمع سالمندان درست در کنار پارک وجود دارد … که مشرف به اردوگاه است.” سپیده دم کملوپس.

“هیچ کس دوست ندارد به افرادی که اشغال می کنند بگوید که باید به مکان دیگری نقل مکان کنند، اما من همچنین دوست ندارم با سالمندان صحبت کنم که آنها باید پرده های خود را ببندند یا به کارکنان ما بگویند که نمی توانند بیایند. در دهلیزها و مراقب سوزن و مدفوع انسان باشید».

موراکا گفت که این شهر با وزارت توسعه اجتماعی و کاهش فقر استان و انجمن سلامت روان کانادا، کاریبو چیلکوتین، بر روی راه حل هایی برای بی خانمانی و اعتیاد کار کرده است.

بدون “گلوله جادویی”

کرافورد استدلال می کند که مسکن مقرون به صرفه برای افراد آسیب پذیر کلیدی است.

او گفت: “وقتی چادر و کیسه خواب و سایر وسایل شخصی را از او می گیرید و او را بدون دسترسی به مسکن رها می کنید، تنها کاری که می کند این است که مشکل را جابجا می کند.”

او می افزاید که بینش افراد با تجربیات زیسته در پیگیری راه حل های موثر برای بی خانمانی و اعتیاد مهم است.

اما موراکا می‌گوید که دولت‌های محلی اغلب باید منافع بخش‌های مختلف جامعه را در نظر بگیرند و برای انجام این کار، چاره‌ای جز حذف چادرها ندارد.

او گفت: «فکر نمی‌کنم گلوله جادویی وجود داشته باشد، اما وقتی دولت‌های محلی با این موضوع برخورد می‌کنند، ما نمی‌توانیم راهی برای خروج از این شرایط پیدا کنیم.

“تنها مکانیسمی که در جعبه ابزار یک دولت محلی دارید… حذف اردوگاه هاست.”