در 12 سال گذشته، معلم و مدیر بازنشسته، کیم فولتون، 84 ساله، لباس شخصیت بدنام دکتر سوس، The Lorax را بر تن کرده است تا به دانش‌آموزان در شهر شمالی اوکاناگان در اسپالومچین، پیش از میلاد، در مورد محیط زیست آموزش دهد.

هر سال در روز زمین، فولتون می‌گوید که به اهدای درختان نهال رایگان به دانش‌آموزان کمک می‌کند تا اهمیت مراقبت از طبیعت را به آنها بیاموزد.

«شمارش نکرده‌ام، اما می‌خواهم بگویم [I’ve helped plant] 30000 درخت [in the last 20 years]،” او گفت رادیو غرب مجری سارا پنتون

فولتون می گوید پروژه او Tress For Hope به آموزش در مورد تغییرات آب و هوا و حمایت از آینده ای بهتر کمک می کند.

او اضافه می‌کند که این پروژه از یک خط در The Lorax الهام گرفته است: “مگر اینکه شخصی مانند شما به شدت نگران نباشد، هیچ چیز بهتر نخواهد شد.”

فولتون با پوشیدن لباس لوراکس خود به رادیو CBC برای مصاحبه ای پیوست تا پیام خود را برای روز زمین به اشتراک بگذارد.

این مصاحبه برای طولانی بودن و وضوح ویرایش شده است.

چرا مثل The Lorax لباس می پوشید؟

لباس من قرار است شبیه The Lorax روی کتاب باشد. من این سبیل بزرگ Lanny McDonald را دارم که قرار است دوک های کوچکی داشته باشد که شبیه موهای لوراکس شود. من یک کت و شلوار نارنجی دارم که گلسنگ روی آن چسبانده شده و گره های درخت و پوست با قلم نمدی کشیده شده است. دیروز مدرسه ای که در آن بودم گفتند شبیه یک محکوم فراری هستم.

خب، کل داستان، The Lorax، چندین مضمون را در خود دارد. یکی از آنها این است که ما تمایل به مصرف بیش از حد چیزهایی داریم که به آنها نیاز نداریم. بنابراین در داستان، Once-ler یک کارخانه راه اندازی می کند و شروع به تولید thneed می کند. برای تولید دندون باید یک درخت تروفولا را قطع کنید.

بنابراین آنها آهسته شروع به کار می کنند و به روش معمولی دکتر سوس، این ماشین های زیبا را می سازند که می تواند شش یا هشت درخت را در یک زمان هک کند. بر خلاف آنچه The Lorax گفت، این thneedها، که به گفته او هیچ کس به آنها نیاز نخواهد داشت، دیوانه وار فروخته می شود.

یکی از اخلاقیات داستان این است که یک تراوفول جدید بکارید و با دقت با آن رفتار کنید. به آن آب تازه بدهید و هوای تمیز به آن بدهید. این همان کاری است که من امیدوارم بچه ها با پروژه ما که ما در آن مشارکت داریم انجام دهند.

پروژه چگونه کار می کند؟

اکنون ما 7600 نهال درخت سوزنی برگ داریم که فردا به بچه ها می دهیم تا بکارند و تعدادی نیز هفته آینده بیرون می روند تا بچه ها بکارند. ما آن را Trees For Hope می نامیم. این احساس عمیق من است که در حال حاضر بسیاری از ما نسبت به آینده و به ویژه بچه ها احساس ناکارآمدی و دلسردی می کنیم.

اجتناب از سیگنال هایی که مادر طبیعت با سیل و خشکسالی و طوفان و متأسفانه با جنگ به ما می دهد دشوار است.

بنابراین کاشتن درخت احساس امیدواری می کند و به نوعی استعاره ای از آینده است: درمان [the tree] با دقت و [see] چگونه رشد می کند و به یک تولید کننده اکسیژن، یک پاک کننده هوا و یک جلوگیری از سیل تبدیل می شود. ماهیت فیبری ریشه‌ها به جای اینکه مانند جاده‌ها و پشت بام‌ها سرازیر شوند، آب را عقب نگه می‌دارد.

بنابراین کاشتن درخت احساس خوبی است و در 25 تا 30 سالی که این کار را با بچه‌ها انجام دادم، هرگز بچه‌ای از کاشتن درخت احساس خوبی نداشتم.

چه نکاتی برای آگاهی بیشتر از محیط زیست دارید؟

وقتی با این شروع کردم [project]، قبلاً نگران تمام حیوانات و گیاهان روی زمین بودم و می خواستم زیستگاه بیشتری ایجاد کنم. اما چیزی که من متوجه شدم این است که تمام این کاری که انجام می دهم برای نجات نسل بشر است. یعنی فرزندان و نوه هایم.

همانطور که در بیماری همه گیر دیدیم، وقتی برای مدتی کار را از کار انداختیم، مادر طبیعت می تواند شفا یابد. ما در مورد بازگشت به حالت عادی صحبت می کنیم. اما، من پیشنهاد می کنم که واقعاً نیازی به بازگشت به حالت عادی نداریم. من فکر می کنم ما به یک نرمال جدید نیاز داریم.

هیچ یک از ما کامل نیستیم و این تغییرات زمان بر است. من شخصاً نمی توانم بیرون بروم و ماشین برقی بخرم. اما من می توانم کارهای دیگری انجام دهم. می‌توانم چیزهای احمقانه‌ای را که مصرف می‌کنم کاهش دهم یا می‌توانم به دنبال چیزهایی باشم که ماندگار هستند. می توانم گرمای خانه را کم کنم.

پیامی که می خواهید جوانان بدانند چیست؟خوب، این به من می گوید که ما به ویژه بچه ها باید اقدام کنیم. اما همه ما باید دست به اقدام بزنیم و از نادیده گرفتن مشکلاتی که روی کره زمین داریم دست برداریم. بنابراین اگر کسی مثل ما کاری انجام ندهد، هیچ چیز بهتر نخواهد شد. این نیست.